سد بخار پلی اتیلن

سد بخار (یا سد بخار) هر ماده ای است که برای عایق رطوبتی استفاده می شود، معمولاً یک ورق پلاستیکی یا فویل، که در برابر انتشار رطوبت از طریق دیوار، کف، سقف، یا مجموعه سقف ساختمان ها برای جلوگیری از تراکم بینابینی و بسته بندی مقاومت می کند. از نظر فنی، بسیاری از این مواد تنها کندکننده بخار هستند زیرا درجات مختلف نفوذپذیری دارند.

مواد دارای نرخ انتقال بخار رطوبت (MVTR) هستند که با روش های تست استاندارد تعیین می شود. یکی از مجموعه‌های رایج واحدها g/m²·day یا g/100in²·day است. نفوذپذیری را می توان در پرم گزارش کرد، معیاری برای سرعت انتقال بخار آب از طریق یک ماده (1.0 perm US = 1.0 دانه / فوت مربع · ساعت · اینچ جیوه ≈ 57 SI perm = 57ng/s·m2·Pa ). کدهای ساختمانی آمریکایی، کندکننده‌های بخار را به عنوان دارای نفوذ بخار آب 1 پرم یا کمتر طبقه‌بندی کرده‌اند که مطابق با روش خشک‌کننده ASTM E96 یا روش فنجان خشک آزمایش می‌شوند.[1] مواد بازدارنده بخار به طور کلی به صورت زیر دسته بندی می شوند:

نفوذناپذیر (≤1 perm US، یا ≤57 SI perm) - مانند کاغذ کرافت با پشتی آسفالت، پوشش الاستومری، رنگ کندکننده بخار، رنگ‌های روغنی، پوشش‌های دیواری وینیل، پلی استایرن اکسترود شده، تخته سه لا، OSB.

نیمه تراوا (1-10 perm US، یا 57-570 SI perm) - مانند پلی استایرن منبسط شده بدون سطح، ایزوسیانورات فیبر فیبر، کاغذهای ساختمانی آغشته به آسفالت سنگین، برخی از رنگ های مبتنی بر لاتکس).

نفوذپذیر (بیش از 10 perm ایالات متحده یا بیش از 570 SI perm) - مانند تخته گچی و گچ رنگ نشده، عایق شیشه ای بدون سطح، عایق سلولزی، گچ بری رنگ نشده، غلاف سیمانی، پلی اولفین تابیده شده یا برخی از فیلم های مانع هوای خارجی مبتنی بر پلیمر.